تو این مدت کدوم گوری بودم !

هر موقع عشقمون می کشه میام و یک چند خطی می نویسیم و دوباره میریم پی کارمون. اینم نشد زندگی ، که ما داریم. تکلیفمون با خودمون هم مشخص نیست.
راستش این پاییز 85 از مزخرفترین روزهای عمرم بود. خدا را شکر که تموم شد.
بالاخره تصمیم نهایی رو گرفتم. یعنی دو هفته پیش این تصمیم رو گرفتم و قال قضیه رو کندم. همون کارم رو میگم. دیگه تموم شد. دقیقاً چهارشنبه عصر 85/9/22 بود که دیگه آخرین روز بود و بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم تصمیم رو نهایی کردم و از فرداش دیگه نرفتم. به هر حالت تموم شد.صبح روز پنج شنبه 85/9/23 یک روز دیگه و یک زندگی جدید …
اما این ترک کار و کودتای من برای نرفتن چطور شروع شد.
دو هفته قبل از این تاریخ ،روز دوشنبه 85/9/6 ، سرم درد میکرد . اصلاً حالم خوش نبود. به هر حال نرفتم سر کار و تلفنم رو هم تا ظهر جواب ندام. خوب تو همین نصفه روز فتنه ها و دسیسه ها پشت سرم شروع شده بود. بعد از توسط یکی از دوستان متوجه شدم که دیگه مدیر عامله هم قاطی کرده و شروع کرده به چرت و پرت گفتن و یکی از حرفاش که خیلی برام گرون تموم شد و سر هم این حرف زدم بیرون . مرتیکه احمق گفته بود که اگر جواد از اینجا بره بیرون دیگه هیجا کار گیرش نمی آد و تا الان هم چند جا رفته قبولش نکردن و ختم کلام اینکه اگر من نرم اون شرکت خراب شده از گرسنگی می میرم. وقتی این حرف رو شنیدم مردن برام بهتر بود.خوب ما هم زدیم به سیم آخر و تا آخر هفته نرفتیم سره کار.

یک چند روزی گذشت تا یکی رو فرستادن دنبالمون ، که حداقل بیا کارت رو تموم کن بعد برو. من هم که آتیشم فرو کش کرده بود رفتم و چند تا کار باقی مانده داشتم تموم کردم . اما تمام اون روزایی که بعد از کودتا می رفتم سرکار دیگه انگیزه ایی برای کار کردن نداشتم. فقط خدا خدا میکردم که هر چه زودتر این کار نکبتی رو تموم کنم. دیگه نگاه های اطرافیان عذابم میاد. دیگه حالم از قیافه اون مدیر عامل احمق بی شور به هم می خورد. فقط ادعا داشت و بس
از نظر من اونجا بی نظم ترین شرکت دنیا بود. هر کسی برای خودش ادعای ریاست میکرد . از آبدارچی گرفته تا ……
اما از طرفی چون خودم هم گفته بودم اگر با اضافه حقوقم موافقت نکنید من موندنی نیستم و با اون اوضاع احوالی که پیش اومده بود اگر می موندم برای حرف خودم هم ارزش قائل نشده بودم و در صورت موندن میشدم یک تو سری خور بد بخت.
من یکی ، از این حرفا تو کتم نمیره کسی بخواد بهم زور بگه. یعنی حاضر نیستم نون ذلت بخورم. صد سال سیاه نباشه اون پولی که بخواد با ذلت و خواری و تحقیر در بیاد.
خلاصه این دو هفته هم با این فکرا سپری شد تا چهارشنبه روز موعود رسید و کارم تموم شد و ما هم عطاشون رو به لقاشون بخشیدیم و زدیم بیرون. گور باباشون با اون کارشون.
زدم بیرون تا یک چیزی رو به خودم ثابت کنم تا ببینم اگر من اونجا نرم چه بلایی قراره سرم بیاد و آیا می تونم گلیم خودم رو رو از آب بکشم بیرون یا نه ، این یکی از بزرگترین تصمیم های زندگیم بود که گرفتم. الان هم اصلاً ناراحت نیستم. خلاصه بعد از 4 سال کار کردن این بود سر گذشت ما تو اون شرکت کوفتی .
ما رو از دعای خیرتون بی نصیب نذارید.
شب بخیر.

برچسب‌ها: روزگار, زندگی